Het is een wilde paar weken van poker toernooi voor mij. Ik was in Londen te spelen in de 3e jaarlijkse World Series of Poker Europe en nu ben ik in het Caribisch gebied, genieten van de zon en surfen en concurreren op de Aruba Classic gesponsord door UltimateBet.
Column van deze week is een afwijking van de norm in dat ik met een fragment uit mijn pas verschenen boek, Deal Me In, een verzameling van twintig inspirerende biografieën van top poker spelers van de wereld die hun verhalen over hoe ze draaide zich pro.
Hier is een fragment uit het verhaal Phil Ivey, een van de beste spelers van de game en een finalist in dit jaar de World Series of Poker Main Event:
Mijn grootvader voor het eerst ingevoerd mij om poker, ik was acht jaar oud op het moment. Hij haalde een spel kaarten en geduldig me geleerd om te spelen Five-Card Stud. Hij wilde dat ik nooit betrokken te zijn met poker voor iets meer dan plezier. Mijn moeder wilde niet dat ik om poker te spelen voor een levend niet. In feite ben ik niet zeker of ze het leuk vindt, of dat ze achter mijn beslissing om een pro zelfs nu.
Zelfs in de middelbare school, bij vrienden, familie, of zelfs leraren vroeg me wat ik van plan te zijn, zei ik tegen hen: 'Ik ga naar een professionele pokerspeler,' een antwoord dat werd met gemengde reacties.
Hoewel ik goed was rond mijn huis spelen, ik zeker niet winnen in Atlantic City meteen. In het begin verloor ik meer dan ik heb. Als ik zou verliezen, zou ik terug naar mijn telemarketing taak om genoeg te verdienen van een bankroll om terug te keren naar Atlantic City te gaan. Uiteindelijk heb ik niet om terug te gaan om ten alle werk!
Hoewel ik zou verliezen bij tijden was er nooit een punt waar ik niet zeker was ik beter was dan iedereen die ik tegenkwam. Wat deze spelers had op mij was de ervaring en discipline. Ik keek naar de betere spelers zorgvuldig en geleerd door middel van trial and error.
Een van de dingen die ik leerde al vroeg werd de waarde van het beheer van mijn geld. Ik was nooit bang of te trots naar beneden bewegen in staken indien de situatie opgeroepen voor. Als ik 30.000 dollar om mijn naam had, zou ik 15.000 dollar en gaan spelen $ 75 - $ 150. Als ik zou verliezen, zou ik naar beneden bewegen en spelen € 30 - € 60 met 10.000 dollar, totdat ik zou bouwde de bankroll back-up. Als ik dat kwijt en moest verhuizen naar nog lagere staken, zou ik dat ook.
Sommige van de jongere spelers vandaag niet begrijpen, en ik denk dat het kan hen pijn op de lange termijn. Ze maken een naam voor zichzelf en dan krijg ingezet. Als ze failliet gaan, smeken ze voor geld van vrienden in plaats van gaan krijgen een baan en de opbouw van hun bankroll de harde manier.
Ik heb nooit dat. Ik heb nooit geleend geld. Zelfs als ik wilde, wist ik niet iemand goed genoeg om het te doen. Als ik geld nodig, ik ging gewoon weer aan het werk.
Jaren later (nadat ik heb verschillende WSOP Championship titels), heb ik besloten om een andere zet te doen. Ik ontmoette Larry Flynt, en ik wist dat hij zijn eigen high-stakes poker spel in Los Angeles, een $ 1,500 - $ 3,000 Limit Seven-Card Stud spel. Ik besloot naar het westen verplaatst en geef het een schot. Ik heb nooit gespeeld in een spel met als inzet dat. Ik bracht bijna 600.000 dollar aan de tafel - mijn hele bankroll - en verloor bijna allemaal in het eerste weekend!
Mensen vragen me of ik eens met mijn kinderen spelen van poker professioneel. Ik zou ze liever niet.
Poker is een geweldige hobby, maar als een professional is een heel ander verhaal. Maar hoe kan ik voorkomen dat ze als dat is wat ze willen doen?
Online Gambling Resum� Spanien 2009
